Ik hou niet van labels. We proberen onszelf en anderen te vaak in hokjes te duwen en tegelijk zijn we op alle andere vlakken op zoek naar zo veel mogelijk vrijheid…
Toch betrap ik me er vaak op dat ik mezelf label als BAM – Bewust Alleenstaande Mama. Nochtans vind ik dat dat label helemaal niet bij mij past.
Ik ben bewust mama, dat wel. En ik ben bewust als alleenstaande vrouw mama geworden. Mijn dochter is via een donor ter wereld gekomen. Maar ik ben niet bewust alleenstaand…
Bewust alleenstaand klinkt alsof ik er bewust voor gekozen heb om als alleenstaande vrouw door het leven te gaan. Alsof ik er bewust voor kies om alles alleen aan te pakken en geen partner toe te laten in mijn leven.
Uit de formulering kun je het wellicht wel al raden: dat is voor mij helemaal niet het geval. Het feit dat ik intussen al meer dan 10 jaar geen partner heb, is voor mij geen bewuste keuze. Mijn proces van alleenstaand zijn, is er een geweest met vallen en opstaan. Net zoals een rouwproces, is het in verschillende stadia verlopen. Van ontkenning en woede, naar schuldgevoelens en uiteindelijk acceptatie (ik sla hier enkele fases over). Dit proces op zich is voer voor een ander blogbericht.
Lang heb ik mij slachtoffer gevoeld van het “alleen-zijn”. Het voelde als een last die over me heen lag: “Niemand wil mij, niemand wil samen zijn met mij”. Ik heb zo veel verschillende dates gehad, zo veel excuses mogen horen. Het ergste vond ik steevast de reacties dat het niet aan mij lag, dat ze niet toe waren aan een relatie,… Om dan steeds enkele maanden later groots aan te kondigen dat ze nu een vaste relatie gevonden hadden…
Zoals je doorheen deze blog zal kunnen lezen, zijn terugkerende thema’s voor mij het leren aanvaarden dat ik er mag zijn, dat ik mijn plek, mijn ruimte mag innemen. Ook in liefdesrelaties is dit voor mij een thema dat zeer moeilijk ligt en herken ik patronen bij mezelf waarbij ik mezelf klein hou en afhankelijk maak van de ander. Desondanks ben ik toch alleen gebleven en heb ik me niet in de eerste de beste destructieve relatie gestort om toch niet alleen te hoeven zijn.
En hier komen we werkelijk tot de essentie van deze blog. Een stuk van mezelf waar ik ook veel meer ruimte mag aan geven en waar ik oprecht trots op mag zijn: mijn kracht. Doorheen mijn hele leven heb ik het als vanzelfsprekend ervaren dat ik een immense kracht had. Dat ik ondanks de vele tegenslagen toch steeds ben recht gestaan en verder ben gegaan. Ik ging er van uit dat dat maar normaal was, dat iedereen dat toch deed? Intussen mag ik ervaren dat dat allerminst het geval is. Daarom kies ik er ook voor mijn verhaal met jullie te delen. In de hoop anderen te mogen inspireren. Dat het leven niet evident is, maar dat we zelfs in de meest donkere dalen toch kracht kunnen vinden om recht te staan, om onszelf opnieuw uit te vinden en vooruit te gaan.
Sinds mijn kindertijd heb ik geleerd om zelfstandig te zijn, om mijn plan te trekken. Ik heb geleerd om te koken, om klusjes te doen, om mezelf te verplaatsen naar mijn hobby’s,… Als jonge alleenstaande vrouw kon ik dus ook gemakkelijk mijn plan trekken. Ik kon mijn appartement zelf inrichten, ik kon meubeltjes in elkaar zetten en planken aan de muur hangen… Het was al vrij snel duidelijk dat ik geen man “nodig” had in mijn leven. Onbewust zal ik wellicht ook mensen weggeduwd hebben. Het was gemakkelijker om alles zelf te doen dan om hulp te vragen en het deksel op mijn neus te krijgen. Om mezelf te beschermen heb ik al vroeg in mijn leven muren opgetrokken en zoals ik in de vorige paragrafen al vertelde, zorgden die muren er ook vaak voor dat ik me oprecht alleen voelde.
Eind de 20 werd ik dus met de situatie geconfronteerd dat ik bijna 30 werd en geen partner had. Ik had wel al vaak nagedacht over kinderen en met de grens van 30 in zicht, begon mijn biologische klok ineens heel hard te tikken.
Ik ben toen voorzichtig gaan bevragen bij mijn gynaecoloog wat de opties waren en stap per stap werd het voor mij duidelijk dat ik het pad van bewust alleenstaande mama wou en zou bewandelen. Hoewel ik uiteraard vragen had of ik dit wel zou aankunnen, of ik dit zou kunnen dragen, had ik diep vanbinnen steeds het gevoel dat dit voor mij het juiste pad was.
Ik heb steeds het gevoel gehad dat een partner nog welkom zou zijn in mijn gezin. Dat het ook gemakkelijker zou zijn als er geen ex-partner aan ons vasthing die zich zou willen mengen in de opvoeding van mijn kind. Of die vervelend zou kunnen doen als er een nieuwe partner ten tonele zou komen.
Wat ik niet had kunnen voorspellen, is dat de komst van mijn dochter mijn hele wereld ontworteld heeft. Het is het begin geweest van een lang proces van loslaten en transformeren. Onbewust ben ik mij in het moederschap voor het eerst heel krachtig gaan neerpoten op aarde. Het is vanuit die oerkracht als moeder, dat ik de moed en kracht gevonden heb om mijn leven over alle levensdomeinen heen op de schop te nemen.
Het is juist in dit transformatieproces dat ik jullie wil meenemen met deze blog. Dus welkom, lieve, krachtige, zachte vrouw. Welkom in mijn ruimte. Welkom om ook hier jouw verhaal te delen