Moederschap is een inwijding, een initiatie. Het heeft iets in me wakker gemaakt, waarvan ik me niet bewust was dat het aanwezig was, sluimerend, aan het wachten op de perfecte kans om gezien te worden.
Dat kleine, ongeboren wezen zet vanuit de moederschoot bepaalde processen in gang en het is haast niet te geloven dat het mogelijk is, in zoveel kracht, puurheid en eenvoud.
Hoewel ik al lange tijd bezig ben met innerlijk werk, kan ik wel zeggen dat mijn proces naar binnen echt begonnen is toen ik voor het eerst zwanger werd.
Dit bracht immens veel in beweging voor mij. Ook in mijn omgeving kwam er beweging. Verhalen van vroeger kwamen naar boven en mijn relatie met mijn eigen moeder kwam ook weer onder de loep te liggen.
In 2018 was ik voor het eerst zwanger. Op de eerste echo bleek echter dat het hartje van het vruchtje niet op gang was gekomen en dat er dus een miskraam zou aankomen. Mijn wereld stond even stil. Als bewust alleenstaande mama had ik hier zo naar uitgekeken. De eerste weken van mijn zwangerschap waren gevuld met ongeloof en liefde. Ik kon niet geloven dat ik zo snel zwanger was, dat dit echt was! Tegelijk was ik me continu aan het verbinden met dat kleintje in mijn buik, voelde ik dat het een jongentje zou zijn en had ik al een naam uitgekozen…
Tot die echo van 7 weken… Wanneer ik nu op deze periode terugkijk, kan ik zien dat dit voor mij de trigger geweest is om mijn leven te herbekijken. Het was een momentopname van waar ik toen stond in mijn leven. Waar wil ik naartoe? Wat wil ik nog allemaal bereiken?
Op dat moment was ik aan de slag in de advocatuur. Ik werkte hard en veel, maar mijn inkomen stond niet in verhouding met de moeite die ik er in stak. Ik deed mijn job met hart en ziel, maar voelde dat ik er verloren in ging.
Ik zat te huilen met een levenloos vruchtje in mijn buik. Wat nu?
In die periode heb ik voor het eerst voor mezelf gezorgd en ben ik naar de huisdokter gegaan om te vragen of ik thuis mocht/kon blijven. Toen al gaf mijn huisdokter de raad om het anders aan te pakken, om de advocatuur te verlaten en mijn prioriteiten te verleggen. Ik luisterde (nog) niet…
Wat volgde was een periode van vallen en opstaan. Van uitzoeken welke richting ik professioneel kon uitgaan, proberen en opnieuw falen. Van stoppen met de advocatuur en dan toch weer herbeginnen… Stilaan kwam het besef dat ik niet op deze manier verder wilde gaan. Dat het niet goed voelde om mezelf helemaal aan mijn job te geven en er volledig op leeg te lopen, maar ik zag (nog) niet hoe het anders kon. Ik voelde aan alles dat het niet klopte, mijn lijf schreeuwde om rust, maar ik zat nog zo hard vast in mijn oude denkpatronen, dat ik de noodsignalen van mijn lichaam negeerde en toch doorduwde. Het hoort nu eenmaal zo, het is maar door hard te werken dat je vooruit kan raken in het leven…
Na enkele maanden merkte ik dat ik verbitterd geworden was naar alle zwangere vrouwen. Ik begon me af te vragen waarom hen dat wel gegund is en mij niet. Tot ik me op een bepaald moment realiseerde dat er niemand was die mij tegenhield… Ik had zelf beslist om het vruchtbaarheidstraject stop te zetten en ik kon ook zelf gelijk wanneer beslissen het weer op te nemen. Die dag – het was een maandag- was net de start van een nieuwe cyclus. Ik nam de telefoon en contacteerde de fertiliteitskliniek om een nieuw traject op te starten in die cyclus. De volgende zaterdag had ik al mijn inseminatie en het bleek dat voor mij de derde keer de goede keer was. Ik was zwanger van mijn prachtige dochter.
Hoewel ik nu al veranderingen aangebracht had in mijn leven, merkte ik dat ik nog niet helemaal op het juiste pad zat. Ik had de advocatuur even verlaten en mijn auto verkocht, maar de combinatie van een deeltijds werknemersstatuut met het statuut van zelfstandige in bijberoep voelde ook niet juist. Ik nam ontslag op mijn nieuwe job en besloot weer voltijds in de advocatuur te gaan. Maar al snel bleek dat ik mij niet meer kon focussen, dat ik vergeetachtig werd, dat mijn prioriteiten helemaal anders lagen. Ik was nog een schim van de persoon die ik daarvoor was.
Toen mijn dochter geboren werd, veranderde dat heel mijn leven. Ik voelde voor het eerst onvoorwaardelijke liefde. Elke dag werd mijn hart groter en groter en ik had het gevoel dat het zou ontploffen, dat één persoon niet in staat was zoveel liefde in één keer te dragen. De eerste weken samen waren heerlijk. Ik hoefde me niet aan te trekken van de buitenwereld en kon mij volledig focussen op mijn dochter, mijn nieuwe rol als mama.
Na 9 weken was mijn moederschapsrust echter voorbij en ik besloot nog twee weken onbetaald thuis te blijven. Na 11 weken ging mijn dochter voor het eerst naar de opvang. Mijn moederhart brak. Ik was nog niet klaar om terug met de maatschappij, de wereld in contact te komen. Mijn klein, kwetsbaar, gevoelig meisje ging naar de opvang en huilde zichzelf in slaap. De eerste dagen waren zo verschrikkelijk moeilijk voor ons beiden. Het was zo moeilijk om een evenwicht te vinden en na enkele weken werken was ik opnieuw uitgeput thuis in ziekteverlof.
Opnieuw kwam er een periode van reflectie. Maar in de plaats van werkelijk mijn tijd en ruimte in te nemen, vond ik dat ik niet mocht klagen en zo snel mogelijk weer moest doorgaan. Ik vond een nieuwe job en ging veel te snel alweer aan het werk, nu als ambtenaar. Al van tijdens de selectieprocedure had ik het gevoel dat er iets niet klopte, maar ik duwde mijn gevoel weg. Ik dacht dat ik wel aan het overdrijven was. Ik solliciteerde voor een functie op A-niveau, ik zou goed betaald worden, ik zou veel vakantiedagen hebben en voldoende zekerheid kunnen opbouwen voor mijn dochter. Dat was nu prioriteit. Dacht ik….
Enkele maanden na de start op mijn nieuw werk brak de corona-crisis uit en gingen we in lockdown. Plots zat ik thuis met een baby van 10 maanden jong. Er werd van mij verwacht dat ik fulltime van thuis uit werkte, fulltime mama én fulltime huishoudster was. Al op dag één van de lockdown ging bij mij het licht uit en besefte ik dat dit niet zou lukken. Toch zat ik nog met allerlei overtuigingen die ervoor zorgden dat ik niet kon, wou, of durfde aan de alarmbel trekken. Ik leed in stilte en probeerde mezelf voort te slepen, zo goed en zo kwaad als het ging.
Het hoeft geen betoog dat deze situatie nefast was voor mijn (mentale) gezondheid. Ik ging zienderogen achteruit en tuimelde volledig de dieperik in. Tien maanden na de start van mijn nieuwe job was ik opnieuw in ziekteverlof. Nu de derde keer op vier jaar tijd. Dit kon zo niet verder.
Alsof het niet genoeg was, was ik op dat moment ook aan het verhuizen. Drie weken voor de geplande verhuisdatum liet de eigenares van het nieuwe pand weten dat ze zelf in de woning wou gaan wonen en dat ik niet welkom was in haar huis. Uiteindelijk kon ik toch bekomen dat ik de woning mocht betrekken, zij het voor maximum 6 maanden. Na een woelige verhuis zat ik in een woning die volgepropt was met dozen en meubels, klaar om opnieuw te verhuizen naar een onbekende bestemming. We konden ons amper bewegen en vonden niks terug.
Daar zat ik dan, mentaal volledig opgebrand, alleenstaande mama van een jonge baby, werkloos en binnenkort dakloos,…
Shit, wat nu?