Ik zit terug in een periode vol transformatie. Ik ben oude patronen (en spullen) aan het loslaten om ruimte te maken voor nieuwe dingen in mijn leven.
Tijdens zulke periodes sta ik ook vaak stil bij waar ik nu ben en waar ik vandaan kom. Deze keer valt het mij op hoe zeer ik gegroeid ben in de afgelopen jaren.
Je zult het vast herkennen: er is een periode van onrust in je leven. Na een tijdje gaat het stof terug gaan liggen en worden dingen aangenamer, comfortabeler. Maar dit blijft niet duren. Na verloop van tijd gebeuren er toch terug dingen, groot of klein, die ervoor zorgen dat er weer vanalles verandert in je leven.
Vroeger dacht ik dan: zie je wel, het mag nooit eens goed gaan voor mij. Telkens ik me goed voel, gebeurt er weer iets waardoor alles weer om gegooid wordt. Ik dacht dat het mij niet toekwam om gelukkig te zijn, om me goed te voelen,…
Ik kom uit een periode van grote veranderingen. Mijn leven stond op zijn kop. Na deze intense periode is het stof inderdaad gaan liggen en had ik de tijd om terug op mijn plooi te komen. Ik begon mij terug “comfortabel” te voelen. Maar wanneer je té comfortabel bent, is er ook geen enkele motivatie om terug vooruit te gaan in het leven.
Er zijn grofweg 3 zones waarin we ons kunnen bevinden: de comfortzone, de rekzone/leerzone en de paniekzone. De comfortzone is wanneer we ons volledig op ons gemak voelen, we komen tot rust en leren niks bij. In de rekzone/leerzone worden we uitgedaagd. We zitten niet helemaal comfortabel, maar het is hanteerbaar. Deze rekzone heeft zowel een positieve pool als een negatieve pool. In de negatieve rekzone worden we nog steeds uitgedaagd, maar begint het al minder leuk te worden. Wanneer we dit te ver doortrekken, komen we in de paniekzone terecht waar leren niet meer mogelijk is. We gaan naar de fight-flight or freeze modus en vallen terug op ons reptielenbrein.
Wanneer we iets nieuws willen leren, is de kunst om in de postieve rekzone te blijven. We worden uitgedaagd, maar we vinden het nog plezant. We worden geprikkeld en op die manier komt er ook groei.
Maar wat gebeurt er als we dit nu gaan opentrekken en kijken naar ons leven? Waar woon je? Zit je in je comfortzone? Waar werk je? Word je nog voldoende uitgedaagd?
In mijn leven is het alvast zo dat ik heel vaak uit mijn comfortzone gegooid word wanneer het té comfortabel wordt. Als ik er niet zelf uit stap, dan gebeurt er wel iets in mijn buitenwereld waardoor ik actie moet ondernemen, waardoor ik moet leren en vooruit gaan. Waar ik vroeger dacht dat dit een bewijs was dat ik me niet goed mocht voelen, zie ik dit nu als een teken dat er iets beter voor mij voorbestemd is.
Ik verdien wél goede dingen in mijn leven. Juist daarom is het belangrijk niet té comfortabel te zitten, want dan leer ik niet meer. Als het té comfortabel is, ga ik ook niet meer op zoek naar iets beters. Ik heb dan de neiging om te settelen. Het blijft dus de uitdaging om te kijken op welke vlakken er terug wat beweging in mijn leven mag komen en hoe ik hier verder in kan groeien.
En wat mij nu dus helpt bij grote gebeurtenissen is even stilstaan, ademhalen en mezelf er aan herinneren dat er nu dus opening komt voor iets nieuwer en beter…
Shrek kon het destijds al mooi verwoorden: Ogres zijn als ajuinen. Uien hebben lagen, Ogres hebben lagen. We hebben allebei lagen!
Als het gaat om mijn spirituele groei, voel ik me net als een ajuin. Of misschien ook wel een Ogre. Want uiteindelijk zien we in Shrek ook een mooi transformatief proces 🙂
In een vorige post had ik het over opruimen en loslaten. Dit is voor mij geen rechtlijnig proces geweest. Het is nog volop bezig en is een proces van loslaten, stagneren en vervolgens weer gaan loslaten op een dieper niveau. Laag na laag. Telkens wanneer ik denk dat we er nu wel zijn, dient zich een nieuwe laag aan.
Het allereerste begin was voor mij de vraag: “Voor wat en voor wie doe ik dit toch?”. Ik was advocate, ik werkte immens veel uren per week. Op zondagnamiddag ging ik, nadat ik bij mijn grootmoeder op de koffie geweest was, nog cliënten bezoeken in de gevangenis. Mijn eigen cliënteel was pro deo, de andere uren werkte ik voor een kantoor, eerst forfaitair en later tegen een laag (bruto) uurloon. Ik was heel gedreven, maar toch merkte ik al snel dat deze job mij immens veel energie kostte. Om mijn lichaam te geven wat het nodig had, moest ik eigenlijk om 19u30-20u gaan slapen en in de weekends blijslapen om weer bij te tanken. Na enkele maanden boekte ik een retraite, omdat ik voelde dat ik het nodig had om weer op te laden…
Als ik dit nu neerschrijf en terugdenk aan die periode, lijkt het eigenlijk best gek. Ik voelde al van de start dat mijn energie aan het leeglopen was, waarom heb ik het eigenlijk zo ver laten komen? Tegelijk is het heel mooi dat ik dit nu op die manier kan bekijken. Ik kan alleen maar hopen dat ik nu betere keuzes zou maken indien deze situatie opnieuw op mijn pad zou komen…. En toch, het blijft een valkuil… Stof tot nadenken 🙂
Maar goed, de start van het loslaten begon bij mij dus bij de vraag: “Voor wat en voor wie?” Waarom werkte ik zo hard? Voor wie? Ik werd er niet rijker van. Maar als ik er mee zou stoppen, wat komt er dan in de plaats? Waarom heb ik zo lang gestudeerd om dit dan allemaal weg te gooien? Wat kan ik dan wél? Als ik dit al niet kan, hoe zal ik ooit iets vinden wat wél werkt voor mij?
Al heel snel werd ik dus voor de uitdaging gezet om los te laten en te vertrouwen. Te vertrouwen op mijn lichaam. Te vertrouwen op het universum. Dat het uiteindelijk wel goed zou komen en dat ik mij geen zorgen hoefde te maken over het hoe en het waarom. Maar daar was ik toen nog niet klaar voor.
Dus bleef ik verder doen. Tot ik niet meer kon en tot mijn lichaam voor mij besliste. Het eerste grote loslaten was het loslaten van mijn job als advocaat. Nu noem ik het een job, op dat moment was het deel van mijn identiteit. Ik “werkte” niet als advocate, ik “was” advocate. Het was wie ik was, het was vervlochten met mijn zijn. Maar hoe neem je afscheid van zo’n fundamenteel deel van jezelf? Ook dit was een proces van vallen en opstaan. Ik stopte, maar niet helemaal. Ik herbegon, maar niet helemaal. Tot ik genoodzaakt was de realiteit echt onder ogen te zien en volledig te stoppen. Exit advocatuur (deze keer voor echt).
Ik had het geluk vrij snel nieuw werk te kunnen vinden. Ik werkte voor een gemeentebestuur op A-niveau, als beginnend leidinggevende. Hoewel ik al tijdens het selectieproces een “vreemd” gevoel had over de sollicitatie, negeerde ik mijn gevoel en ging ik verder. Ik was immers intussen mama geworden. Ik had nood aan een vaste job, met regelmaat, veel voordelen en een vast inkomen om al mijn kosten te dekken. Tegen mijn verwachtingen in werd ik geselecteerd en mocht ik beginnen.
Wat volgde was een verwarrend jaar. Ik stelde continu mezelf en mijn intuïtie in vraag. Ik voelde dat “iets” niet klopte, maar kon er nooit de vinger op leggen. Ik overtuigde mezelf dat er niets aan de hand was, dat ik spoken zag, dat ik niet moest overdrijven,… Uiteindelijk mondden we uit in 2020, het corona-jaar.
Aan het eind van 2020 was ik werkloos, in ziekteverlof, net verhuisd met een dochter van anderhalf, wetend dat ik maximaal 6 maand in het nieuwe huis kon blijven, zonder zelfvertrouwen en compleet moedeloos.
Het was mijn diepste dal. En vandaag kan ik zien dat het mijn grootste sterkte was. Het was het beginpunt van mijn spiritueel proces. Het was ook het moment waarop ik voor het eerst de kracht in mezelf vond.
Ik wíst op dat moment dat ik geen slachtoffer was. Dat dingen me niet overkwamen. Dit was zo diepgaand, zo enorm, zo allesbepalend, dat het geen toeval kon zijn. Op élk levensdomein waren dingen van me afgenomen. Als een kaartenhuisje was heel mijn leven in elkaar gestuikt. Ik kon op dat moment niet anders dan vaststellen “Dat Het Zo Hoorde Te Zijn”. Ik geloofde voor het eerst dat mijn ziel hiervoor gekozen had. Dat dit mijn levenslessen waren. En voor het eerst ging ik voor mezelf de vraag stellen: Wat heb ik hier uit te leren? Wat toont deze situatie mij?
Ik werd geleid naar YouTube, waar ik het ene filmpje na het andere begon te verslinden. Ik leerde over Engelen en Gidsen, ik leerde over de wet van de aantrekkingskracht, ik leerde over spiritueel ontwaken en de “dark night of the soul”. En ik voelde: dit is mijn leerproces.
In die periode ben ik volledig met mijn billen bloot gegaan. Het was een diepgaand proces van loslaten. Loslaten van mijn wereldbeeld, loslaten van mijn verwachtingen. Loslaten van mijn zelfbeeld. Loslaten van mijn maatschappijbeeld. Waar ik jarenlang cliënten doorverwezen had naar instanties zoals het OCMW, ben ik er uiteindelijk zelf gaan aankloppen om hulp te vragen. Personen met wie ik in het verleden professionele gesprekken had over cliënten, bogen zich nu over míjn hulpvraag. En voor het eerst stond ik nu in de schoenen van mijn voormalige cliënten. Ook ik kon nu de schuld en de schaamte voelen. De onmacht wanneer iemand boven je hoofd over jouw leven beslist. De frustraties wanneer iets wat jou zo nauw aan het hart ligt niet belangrijk genoeg bevonden wordt om er financiële steun voor te verlenen (o.a. ook psychologische hulp…).
Wat volgde was groeiproces, een proces om te leren om binnen de gegeven omstandigheden de regie over mijn eigen leven terug te nemen. En uiteindelijk ook hierin steeds meer te groeien. Meer mijn ruimte in te nemen en uiteindelijk mezelf ook toelating te geven op te eisen wat aan mij toekomt.
Loslaten. Het is voor mij als perfectionist altijd al een uitdaging geweest. Ik ben ook opgegroeid met het motto: “Wat je zelf doet, doe je beter”. Wat maakt dat ik het altijd alleen deed, en daar nog trots op was ook.
Het maakt ook dat dingen zich wel eens kunnen opstapelen in mijn leven. Soms ook letterlijk. Ik zie één grote berg en ik weet niet hoe ik er kan aan beginnen. Dat maakt dat ik moeilijk kan opdelen in deeltaakjes en er uiteindelijk liever niet aan begin.
Zo ook met spullen. Ik heb vroeger heel vaak mogen horen dat je spullen niet mag wegdoen. Nochtans kon ik als kind wel loslaten wat niet meer diende. Zo herinner ik me dat ik ooit een hele reeks boeken verkocht had op de rommelmarkt. Mijn (groot)ouders zijn hier toen heel kwaad over geweest: “zoiets mag je niet wegdoen, je moet dit sparen voor later. Je kinderen kunnen hier later nog mee spelen…” Er werd dus heel vroeg ingepeperd dat je spullen niet mag wegdoen, ook als je zelf voelt dat je er eigenlijk klaar mee bent . In feite werd er mij dus gezegd dat ik mijn intuïtie absoluut niet mocht volgen. Dat ik gedurende hele mijn jeugd op alle vlakken en levensdomeinen gemanipuleerd werd, mag intussen wel al duidelijk zijn. Ook dergelijk “onschuldig” voorval als de boekenverkoop op de rommelmarkt toont in essentie aan dat ik volgens een bepaald stramien hoefde te leven, dat ik vooral niet mocht luisteren naar mijn innerlijke stem. Het doet me denken aan de film Inception, waar een kleine actie op een heel diep niveau zo’n grote impact heeft, dat er uiteindelijk een heel destructief proces op gang gezet wordt.
Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader was en is een harde werker. Ik heb altijd geleerd dat je héél hard moet werken om vooruit te raken in het leven. Dat het leven een continue strijd is en dat je moet knokken voor jouw deel. Doordat mijn ouders gescheiden waren, was onze financiële situatie nooit ideaal. Ik ben opgegroeid met het idee dat er altijd tekorten zijn in het leven. Dat ik ook geen recht zou kunnen hebben op overvloed als ik er niet hard voor werkte. Als er onverwachts eens een meevaller was, dan kon dit niet kloppen, dan zou er vast en zeker iets anders fout gaan. Want “voor mij kan het nooit eens goed gaan. Geluk is niet aan mij besteed”.
Dit alles maakt dat er een hele grote emotionele lading hangt aan de spullen die ik doorheen mijn leven verzameld heb. Ik heb nog steeds spullen in mijn huis die ik (als kind) niet mocht verkopen van mijn oma. Ik heb spullen van mijn overgrootouders in mijn huis, omdat “dit toch zonde is om weg te gooien”…
Tegelijk heb ik wel al verschillende opruimacties gedaan en heb ik al véél spullen weggedaan. In essentie ben ik niet verbonden aan mijn spullen, ik ben geen hoarder. Spullen die ik zélf verzameld heb doorheen mijn leven laat ik makkelijk weer los. Het zijn eerder de spullen waar een emotionele lading aanhangt, waar een bepaalde programmering aan vast hangt, die zijn blijven opstapelen.
Hierdoor heb ik ook lang niet geloofd dat het gezegde “rommel in je huis is rommel in je hoofd” op mij van toepassing was. Al jaren ben ik bezig met innerlijk werk. Ik heb laag na laag losgelaten, maar de spullen in mijn huis werden nooit echt aangepakt. Verhuis na verhuis werden dingen in dozen gegooid en meegenomen naar mijn nieuwe woonst. Soms werden dozen niet, of maar half uitgepakt. Heel lang had ik in elke woning een rommelkamertje met half uitgepakte dozen. Ik heb een visueel geheugen en ik wist perfect waar alles te vinden was. Opruimen betekende voor mij spullen verplaatsen en dit maakte ook dat ik achteraf niks meer kon terugvinden. Maar onbewust was dit ook een enorme mentale ballast. Ik droeg immers telkens een hele (foto)database mee van alle spullen die ik ooit in heel mijn leven verzameld heb.
Recent had ik een craniosacraal sessie ingepland voor mijn jongste dochter. De intake hiervoor heb ik als mama alleen gedaan (zonder mijn dochter) en hierna ontving ik zelf ook een sessie. Toen ik thuis kwam, was ik volledig overweldigd door mijn huis en alles wat er in staat. Nu moet je weten dat ik 2 jaar geleden verhuisd ben en dat er nog altijd onuitgepakte dozen staan. Heel lang hebben mijn spullen op de kasten/op verticale oppervlakten gelegen.
Dit laatste is op zich ook een interessant gegeven. Het lukt mij niet om mijn spullen IN de kasten te steken. Om voor alles een plekje te vinden en ruimte in te nemen in mijn eigen huis. Met de komst van mijn dochter zijn daar heel wat baby/kinderspullen bij gekomen en met de komst van mijn tweede dochter werd heel wat babygerief opnieuw bovengehaald. Mijn woonkamer was een waar speelparadijs zonder enig plekje voor mezelf. Geen rust, niet in mijn badkamer, niet in mijn slaapkamer, niet in mijn woonkamer…
En toen kwam ik thuis van de craniosessie en ontplofte het in mijn hoofd. Toen pas besefte ik hoe zeer ik overprikkeld ben in mijn eigen huis. Waar ik altijd zei dat mijn rommel mij niet deerde, voelde ik nu de rauwe waarheid: het overprikkelt mij wel degelijk, maar ik ben ook meester geworden in het verdringen.
Dus… Hier gaan we weer: tijd voor een nieuwe ronde loslaten…. Over dat proces binnenkort nog meer.
De relatie met mijn moeder is op zijn zachtst gezegd tumultueus. Dat is het al zo lang ik me kan herinneren en de geboorte van mijn dochter heeft daar nog een bijkomende intensiteit aan toegevoegd. Samen met mijn moeders moeder zijn we nu vier generaties vrouwen die tegelijk hier op aarde zijn. Dat is heel wat karma en ik voel dat het mijn taak is dit te doorvoelen, zodat de moederlijn kan gezuiverd worden naar de komende generaties toe.
Disclaimer
Voordat we verder gaan wil ik benadrukken dat mijn blog in het algemeen en dit bericht in het bijzonder geschreven zijn vanuit mijn perspectief. Het is mijn waarheid, mijn beleving. Dit betekent dat andere personen het wellicht anders zullen beleefd hebben. Maar dat gegeven doet niets af van mijn beleving. Mijn gevoel en ervaring blijven even waarachtig, ook al kijkt iemand anders op een volledig andere manier terug naar de situatie.
Met dit bericht wens ik mijn ruimte in te nemen om mijn waarheid te vertellen. Laat het een uitnodiging zijn naar jou, lezer, om hetzelfde te doen.
Gaslighting
Te vaak heb ik gehoord dat mijn waarheid niet waarachtig was. Dat ik te gevoelig ben. Dat ik overdrijf. Dat ik spoken zie. Dat ík het probleem ben. Dat ik een moeilijk kind/mens ben. Dat ik te snel op mijn paard zit….
Dit fenomeen heet gaslighting en is een manier van emotionele manipulatie waarbij het slachtoffer uiteindelijk gaat twijfelen aan zichzelf en en de eigen waarnemingen. Het is een techniek die gebruikt wordt om controle te houden, om een bepaald machtsevenwicht te behouden en de andere persoon te destabiliseren.
Het hoeft geen betoog dat deze techniek schadelijk is voor het slachtoffer van gaslighting. Niet alleen heeft het grote gevolgen voor het zelfvertrouwen van de persoon in kwestie, vaak is het ook zo dat dit fenomeen gedragen wordt door de omgeving/het familiesysteem. Anderen zien vaak een andere kant van de gaslighter, waardoor die versterkt wordt in zijn/haar verhaal en het slachtoffer weggeschilderd wordt als dramatisch/overgevoelig/een negatieve persoon… In werkelijkheid is dit ook een vorm van gaslighting en kan dit verder bijdragen aan het negatieve zelfbeeld van het slachtoffer, waarbij die steeds meer gaat geloven dat hij/zij werkelijk het probleem is en niet meer kan/mag vertrouwen op de eigen ervaring omdat die klaarblijkelijk niet stroken met de werkelijkheid.
Over gaslighting volgt later meer in een ander bericht. Vandaag vond ik het belangrijk dit onder de aandacht te brengen omdat het een belangrijke invloed gehad heeft in mijn leven. Emotioneel misbruik hoeft niet altijd “groot” te zijn. Wanneer je van kleins af aan op veel verschillende subtiele manieren te horen krijgt dat je niet goed genoeg bent, heeft dit evident een gevolg voor de latere emotionele ontwikkeling.
Het begin
Mijn relatie met mijn moeder was altijd moeilijk. Als kind nam ik daarvoor zelf de verantwoordelijkheid op. Toen mijn moeder geboren was, werd ze de eerste drie maanden van haar leven achtergelaten in het ziekenhuis. Er waren verbouwingen aan de gang en er was geen ruimte voor een baby. Het is een vaag verhaal en we spreken over bijna 60 jaar geleden. Wat wel vast staat, is dat dit een grote impact gehad heeft op mijn moeder.
Onveilig gehecht, van de geboorte af het gevoel gehad niet gewild te zijn. Ik ben zelf heel gevoelig. Waar ik doorheen mijn leven muren opgetrokken heb, stond ik als kind nog volledig open. Dit maakte dat ik bij mijn moeder die grote nood kon voelen om graag gezien te worden, om verzorgd te worden… Al heel jong ben ik die rol gaan invullen. Systemisch stond ik boven mijn moeder en nam ik de rol aan van moeder van mijn moeder.
Ik voelde ook heel erg aan dat mijn moeder een slachtoffer was en dat ze er zelf helemaal niets kon aan doen. Ze was slachtoffer van de dingen die haar overkomen waren en daardoor was ze wie ze was. Ze wist niet beter. Wanneer er dus iets gebeurde thuis, of er was een conflict, dan nam ik daarvoor verantwoordelijkheid op. Verontschuldigingen kwamen en komen steeds maar van één kant. Want er is maar één iemand in fout wanneer er iets gebeurt en dat ben ik. (Gedeelde) verantwoordelijkheid bestaat niet in de wereld van mijn moeder. Schuldbesef ook niet.
Dit creërde een dynamiek waarbij ik steeds verantwoordelijkheden op mij nam die niet aan mij toebehoorden. Mijn moeder kon op haar beurt alles gemakkelijk van zich afschuiven. Waarom zelf verantwoordelijkheid opnemen voor dingen die verkeerd gaan in je leven, wanneer iemand anders dit al claimt?
Een kind is loyaal aan zijn/haar ouders. Een kind houdt onvoorwaardelijk van hen en zal alles in het werk stellen om liefde te bekomen. Ik was steeds op zoek naar die liefde en wanneer ik die niet kreeg, dacht ik dat ik zelf iets gedaan moest hebben waardoor die liefde niet naar mij toe kwam.
Hoewel ik dus altijd geweten heb dat er “iets” niet klopte in de relatie tussen mijn moeder en mij, heb ik dit altijd weggestopt. Ik kon verantwoorden waarom mijn moeder mij geen liefde kon geven en daarmee was de kous af. Ik heb mezelf nooit toelating kunnen geven om al die emoties toe te laten. Om te treuren om het verlies aan de liefde waar ik onvoorwaardelijk recht op had.
Mijn moeder is ook een meester in het zich in de slachtofferrol wentelen. Ze maakt het vrij goed en snel duidelijk wat háár overkomen is. Hoe zij weerloos is en haar vanalles aangedaan wordt. Mijn moeder heeft een heel sterk charisma. Ze komt over als een vlotte, vriendelijke vrouw. Op het eerste zicht lijkt er niets aan de hand. Op het eerste zicht denk je: “Jeetje, wat heeft die vrouw veel meegemaakt. Wat is ze sterk om dit allemaal te doorstaan”. Ze is een meester-manipulator die er steeds in slaagt hulptroepen op te trommelen wanneer ze in nood zit om die vervolgens achter te laten wanneer ze niet meer nodig zijn.
Mijn leven lang draag ik het idee mee dat er iets mis is met mij. Dat ik niet deug. Dat ik iets doe met mensen, waardoor ze op een bepaalde manier op mij reageren. Wanneer iets goed loopt in mijn leven voel ik mij een fraudeur, want ik verdien het niet om succes te hebben. Ik ben en door en door slechte persoon. Mijn moeder noemde mij Saratte. Want dat was ik, een rat. En ook hier werd ik zo gemanipuleerd dat ik het allemaal geloofde. Er was iets fundamenteel fout met mij.
In mijn latere leven heb ik vaak mogen horen dat ik wat meer zelfvertrouwen mag hebben. Dat ik wat meer in mezelf mag geloven, dat ik wat meer van mezelf mag houden…. Dit zijn allemaal echter gemakkelijke uitspraken. Wanneer je als kind geen liefde ervaren hebt, is het niet evident om dit vanuit het niets allemaal op te bouwen…
Ik ben wakker geworden voor deze realiteit wanneer ik zelf moeder werd. Toen ik dat kleine wezentje in mijn armen hield, werd er iets wakker in mij. Ik voelde iets wat ik nog nooit eerder gevoeld had in mijn leven: onvoorwaardelijke liefde. Ik hield van mijn dochter nog voor ik wist wie ze was. Ik hield van haar, onafhankelijk van alle gedrag dat ze ooit zou stellen. Ik zag haar prachtige ziel en voelde me meteen verbonden.
Terwijl mijn hart elke dag groter en groter werd en zich vulde met liefde, voelde ik tegelijk een immense leegte: waarom heeft mijn eigen moeder mij nooit graag gezien? Hoe was dat nu mogelijk dat ze mij in haar armen hield en niets kon voelen?
Mijn leven lang heb ik het gevoel gehad dat ik niet graag gezien was. Dat er niet van mij gehouden werd. Wanneer ik hierover sprak met anderen kreeg ik steevast te horen dat mijn gevoel niet echt was, dat het niet waar was, dat ik niet zo mocht denken. Nooit was er eens iemand die mij toeliet ruimte te geven aan dat gevoel en mij vroeg wat dat met mij deed, hoe ik me daarbij voelde…. Door mijn ervaring weg te zetten als “onwaar”, was er ook geen ruimte voor compassie of empathie. Want hoe kan je meeleven met iemand wanneer je zijn/haar ervaring niet erkent?
Van toen ik zwanger was, kwamen er echter verhalen van vroeger naar boven. Zwangerschap doet blijkbaar iets met mensen, ook mensen in de omgeving… Er kwamen verhalen naar boven die ik nog nooit eerder gehoord had. Sommige anecdotes waren een bevestiging voor mijn gevoel dat ik nooit graag gezien was…
In een intense therapiesessie kwam naar boven dat mijn moeders aversie er al zat van bij mijn geboorte. Het hele proces had ze als pijnlijk ervaren. Een pijnlijke knip zorgt er voor dat ze op sommige momenten nog steeds pijn heeft en ze heeft nooit nagelaten dat duidelijk te maken. Dat zij door mijn geboorte, door mijn komst op aarde, pijn heeft. Ook de borstvoeding was een pijnlijk proces en dat heeft ze ook vaak verteld. Mij ter wereld brengen, mij voeden was een opdracht, een pijnlijk gebeuren.
En daar komt het vandaag nog steeds op neer. Mijn moeder geeft mij telkens het gevoel dat ik haar iets aangedaan heb. Zij is een slachtoffer van allerlei onrecht dat haar aangedaan wordt.
Waar ik vandaag het meeste op vastloop, is haar gebrek aan verantwoordelijkheidszin. Want als we die retoriek doortrekken, zou het betekenen dat ik een vrijkaart heb om mijn dochter op dezelfde manier te behandelen. En zij haar dochter op haar beurt. En haar dochters dochter,… Tot in de oneindigheid.
Ik kies ervoor om het anders aan te pakken. Om in therapie te gaan, om aan mezelf te werken. Om oude pijn los te laten en met mildheid naar mezelf en anderen te kijken. Ik ben er van overtuigd dat die mildheid naar mijn moeder ook nog zal komen, maar ik ben nog niet zo ver. Nu ben ik vooral teleurgesteld, kwaad, ontgoocheld, verdrietig…
En ik geef mezelf de toestemming om al deze emoties te voelen. Want ook mij is onrecht aangedaan en die waarheid mag ook bestaan. Mijn verhaal mag ook ruimte krijgen om verteld te worden. Want hier ligt de basis van heling.
Lieve ziel, neem vandaag even de tijd om na te gaan waar jij meer ruimte in mag gaan nemen. Welke verhalen willen gehoord worden?
Wees welkom om jouw ruimte in te nemen in de reacties hieronder
Moederschap is een inwijding, een initiatie. Het heeft iets in me wakker gemaakt, waarvan ik me niet bewust was dat het aanwezig was, sluimerend, aan het wachten op de perfecte kans om gezien te worden.
Dat kleine, ongeboren wezen zet vanuit de moederschoot bepaalde processen in gang en het is haast niet te geloven dat het mogelijk is, in zoveel kracht, puurheid en eenvoud.
Hoewel ik al lange tijd bezig ben met innerlijk werk, kan ik wel zeggen dat mijn proces naar binnen echt begonnen is toen ik voor het eerst zwanger werd.
Dit bracht immens veel in beweging voor mij. Ook in mijn omgeving kwam er beweging. Verhalen van vroeger kwamen naar boven en mijn relatie met mijn eigen moeder kwam ook weer onder de loep te liggen.
In 2018 was ik voor het eerst zwanger. Op de eerste echo bleek echter dat het hartje van het vruchtje niet op gang was gekomen en dat er dus een miskraam zou aankomen. Mijn wereld stond even stil. Als bewust alleenstaande mama had ik hier zo naar uitgekeken. De eerste weken van mijn zwangerschap waren gevuld met ongeloof en liefde. Ik kon niet geloven dat ik zo snel zwanger was, dat dit echt was! Tegelijk was ik me continu aan het verbinden met dat kleintje in mijn buik, voelde ik dat het een jongentje zou zijn en had ik al een naam uitgekozen…
Tot die echo van 7 weken… Wanneer ik nu op deze periode terugkijk, kan ik zien dat dit voor mij de trigger geweest is om mijn leven te herbekijken. Het was een momentopname van waar ik toen stond in mijn leven. Waar wil ik naartoe? Wat wil ik nog allemaal bereiken?
Op dat moment was ik aan de slag in de advocatuur. Ik werkte hard en veel, maar mijn inkomen stond niet in verhouding met de moeite die ik er in stak. Ik deed mijn job met hart en ziel, maar voelde dat ik er verloren in ging.
Ik zat te huilen met een levenloos vruchtje in mijn buik. Wat nu?
In die periode heb ik voor het eerst voor mezelf gezorgd en ben ik naar de huisdokter gegaan om te vragen of ik thuis mocht/kon blijven. Toen al gaf mijn huisdokter de raad om het anders aan te pakken, om de advocatuur te verlaten en mijn prioriteiten te verleggen. Ik luisterde (nog) niet…
Wat volgde was een periode van vallen en opstaan. Van uitzoeken welke richting ik professioneel kon uitgaan, proberen en opnieuw falen. Van stoppen met de advocatuur en dan toch weer herbeginnen… Stilaan kwam het besef dat ik niet op deze manier verder wilde gaan. Dat het niet goed voelde om mezelf helemaal aan mijn job te geven en er volledig op leeg te lopen, maar ik zag (nog) niet hoe het anders kon. Ik voelde aan alles dat het niet klopte, mijn lijf schreeuwde om rust, maar ik zat nog zo hard vast in mijn oude denkpatronen, dat ik de noodsignalen van mijn lichaam negeerde en toch doorduwde. Het hoort nu eenmaal zo, het is maar door hard te werken dat je vooruit kan raken in het leven…
Na enkele maanden merkte ik dat ik verbitterd geworden was naar alle zwangere vrouwen. Ik begon me af te vragen waarom hen dat wel gegund is en mij niet. Tot ik me op een bepaald moment realiseerde dat er niemand was die mij tegenhield… Ik had zelf beslist om het vruchtbaarheidstraject stop te zetten en ik kon ook zelf gelijk wanneer beslissen het weer op te nemen. Die dag – het was een maandag- was net de start van een nieuwe cyclus. Ik nam de telefoon en contacteerde de fertiliteitskliniek om een nieuw traject op te starten in die cyclus. De volgende zaterdag had ik al mijn inseminatie en het bleek dat voor mij de derde keer de goede keer was. Ik was zwanger van mijn prachtige dochter.
Hoewel ik nu al veranderingen aangebracht had in mijn leven, merkte ik dat ik nog niet helemaal op het juiste pad zat. Ik had de advocatuur even verlaten en mijn auto verkocht, maar de combinatie van een deeltijds werknemersstatuut met het statuut van zelfstandige in bijberoep voelde ook niet juist. Ik nam ontslag op mijn nieuwe job en besloot weer voltijds in de advocatuur te gaan. Maar al snel bleek dat ik mij niet meer kon focussen, dat ik vergeetachtig werd, dat mijn prioriteiten helemaal anders lagen. Ik was nog een schim van de persoon die ik daarvoor was.
Toen mijn dochter geboren werd, veranderde dat heel mijn leven. Ik voelde voor het eerst onvoorwaardelijke liefde. Elke dag werd mijn hart groter en groter en ik had het gevoel dat het zou ontploffen, dat één persoon niet in staat was zoveel liefde in één keer te dragen. De eerste weken samen waren heerlijk. Ik hoefde me niet aan te trekken van de buitenwereld en kon mij volledig focussen op mijn dochter, mijn nieuwe rol als mama.
Na 9 weken was mijn moederschapsrust echter voorbij en ik besloot nog twee weken onbetaald thuis te blijven. Na 11 weken ging mijn dochter voor het eerst naar de opvang. Mijn moederhart brak. Ik was nog niet klaar om terug met de maatschappij, de wereld in contact te komen. Mijn klein, kwetsbaar, gevoelig meisje ging naar de opvang en huilde zichzelf in slaap. De eerste dagen waren zo verschrikkelijk moeilijk voor ons beiden. Het was zo moeilijk om een evenwicht te vinden en na enkele weken werken was ik opnieuw uitgeput thuis in ziekteverlof.
Opnieuw kwam er een periode van reflectie. Maar in de plaats van werkelijk mijn tijd en ruimte in te nemen, vond ik dat ik niet mocht klagen en zo snel mogelijk weer moest doorgaan. Ik vond een nieuwe job en ging veel te snel alweer aan het werk, nu als ambtenaar. Al van tijdens de selectieprocedure had ik het gevoel dat er iets niet klopte, maar ik duwde mijn gevoel weg. Ik dacht dat ik wel aan het overdrijven was. Ik solliciteerde voor een functie op A-niveau, ik zou goed betaald worden, ik zou veel vakantiedagen hebben en voldoende zekerheid kunnen opbouwen voor mijn dochter. Dat was nu prioriteit. Dacht ik….
Enkele maanden na de start op mijn nieuw werk brak de corona-crisis uit en gingen we in lockdown. Plots zat ik thuis met een baby van 10 maanden jong. Er werd van mij verwacht dat ik fulltime van thuis uit werkte, fulltime mama én fulltime huishoudster was. Al op dag één van de lockdown ging bij mij het licht uit en besefte ik dat dit niet zou lukken. Toch zat ik nog met allerlei overtuigingen die ervoor zorgden dat ik niet kon, wou, of durfde aan de alarmbel trekken. Ik leed in stilte en probeerde mezelf voort te slepen, zo goed en zo kwaad als het ging.
Het hoeft geen betoog dat deze situatie nefast was voor mijn (mentale) gezondheid. Ik ging zienderogen achteruit en tuimelde volledig de dieperik in. Tien maanden na de start van mijn nieuwe job was ik opnieuw in ziekteverlof. Nu de derde keer op vier jaar tijd. Dit kon zo niet verder.
Alsof het niet genoeg was, was ik op dat moment ook aan het verhuizen. Drie weken voor de geplande verhuisdatum liet de eigenares van het nieuwe pand weten dat ze zelf in de woning wou gaan wonen en dat ik niet welkom was in haar huis. Uiteindelijk kon ik toch bekomen dat ik de woning mocht betrekken, zij het voor maximum 6 maanden. Na een woelige verhuis zat ik in een woning die volgepropt was met dozen en meubels, klaar om opnieuw te verhuizen naar een onbekende bestemming. We konden ons amper bewegen en vonden niks terug.
Daar zat ik dan, mentaal volledig opgebrand, alleenstaande mama van een jonge baby, werkloos en binnenkort dakloos,…
Ik hou niet van labels. We proberen onszelf en anderen te vaak in hokjes te duwen en tegelijk zijn we op alle andere vlakken op zoek naar zo veel mogelijk vrijheid…
Toch betrap ik me er vaak op dat ik mezelf label als BAM – Bewust Alleenstaande Mama. Nochtans vind ik dat dat label helemaal niet bij mij past.
Ik ben bewust mama, dat wel. En ik ben bewust als alleenstaande vrouw mama geworden. Mijn dochter is via een donor ter wereld gekomen. Maar ik ben niet bewust alleenstaand…
Bewust alleenstaand klinkt alsof ik er bewust voor gekozen heb om als alleenstaande vrouw door het leven te gaan. Alsof ik er bewust voor kies om alles alleen aan te pakken en geen partner toe te laten in mijn leven.
Uit de formulering kun je het wellicht wel al raden: dat is voor mij helemaal niet het geval. Het feit dat ik intussen al meer dan 10 jaar geen partner heb, is voor mij geen bewuste keuze. Mijn proces van alleenstaand zijn, is er een geweest met vallen en opstaan. Net zoals een rouwproces, is het in verschillende stadia verlopen. Van ontkenning en woede, naar schuldgevoelens en uiteindelijk acceptatie (ik sla hier enkele fases over). Dit proces op zich is voer voor een ander blogbericht.
Lang heb ik mij slachtoffer gevoeld van het “alleen-zijn”. Het voelde als een last die over me heen lag: “Niemand wil mij, niemand wil samen zijn met mij”. Ik heb zo veel verschillende dates gehad, zo veel excuses mogen horen. Het ergste vond ik steevast de reacties dat het niet aan mij lag, dat ze niet toe waren aan een relatie,… Om dan steeds enkele maanden later groots aan te kondigen dat ze nu een vaste relatie gevonden hadden…
Zoals je doorheen deze blog zal kunnen lezen, zijn terugkerende thema’s voor mij het leren aanvaarden dat ik er mag zijn, dat ik mijn plek, mijn ruimte mag innemen. Ook in liefdesrelaties is dit voor mij een thema dat zeer moeilijk ligt en herken ik patronen bij mezelf waarbij ik mezelf klein hou en afhankelijk maak van de ander. Desondanks ben ik toch alleen gebleven en heb ik me niet in de eerste de beste destructieve relatie gestort om toch niet alleen te hoeven zijn.
En hier komen we werkelijk tot de essentie van deze blog. Een stuk van mezelf waar ik ook veel meer ruimte mag aan geven en waar ik oprecht trots op mag zijn: mijn kracht. Doorheen mijn hele leven heb ik het als vanzelfsprekend ervaren dat ik een immense kracht had. Dat ik ondanks de vele tegenslagen toch steeds ben recht gestaan en verder ben gegaan. Ik ging er van uit dat dat maar normaal was, dat iedereen dat toch deed? Intussen mag ik ervaren dat dat allerminst het geval is. Daarom kies ik er ook voor mijn verhaal met jullie te delen. In de hoop anderen te mogen inspireren. Dat het leven niet evident is, maar dat we zelfs in de meest donkere dalen toch kracht kunnen vinden om recht te staan, om onszelf opnieuw uit te vinden en vooruit te gaan.
Sinds mijn kindertijd heb ik geleerd om zelfstandig te zijn, om mijn plan te trekken. Ik heb geleerd om te koken, om klusjes te doen, om mezelf te verplaatsen naar mijn hobby’s,… Als jonge alleenstaande vrouw kon ik dus ook gemakkelijk mijn plan trekken. Ik kon mijn appartement zelf inrichten, ik kon meubeltjes in elkaar zetten en planken aan de muur hangen… Het was al vrij snel duidelijk dat ik geen man “nodig” had in mijn leven. Onbewust zal ik wellicht ook mensen weggeduwd hebben. Het was gemakkelijker om alles zelf te doen dan om hulp te vragen en het deksel op mijn neus te krijgen. Om mezelf te beschermen heb ik al vroeg in mijn leven muren opgetrokken en zoals ik in de vorige paragrafen al vertelde, zorgden die muren er ook vaak voor dat ik me oprecht alleen voelde.
Eind de 20 werd ik dus met de situatie geconfronteerd dat ik bijna 30 werd en geen partner had. Ik had wel al vaak nagedacht over kinderen en met de grens van 30 in zicht, begon mijn biologische klok ineens heel hard te tikken.
Ik ben toen voorzichtig gaan bevragen bij mijn gynaecoloog wat de opties waren en stap per stap werd het voor mij duidelijk dat ik het pad van bewust alleenstaande mama wou en zou bewandelen. Hoewel ik uiteraard vragen had of ik dit wel zou aankunnen, of ik dit zou kunnen dragen, had ik diep vanbinnen steeds het gevoel dat dit voor mij het juiste pad was.
Ik heb steeds het gevoel gehad dat een partner nog welkom zou zijn in mijn gezin. Dat het ook gemakkelijker zou zijn als er geen ex-partner aan ons vasthing die zich zou willen mengen in de opvoeding van mijn kind. Of die vervelend zou kunnen doen als er een nieuwe partner ten tonele zou komen.
Wat ik niet had kunnen voorspellen, is dat de komst van mijn dochter mijn hele wereld ontworteld heeft. Het is het begin geweest van een lang proces van loslaten en transformeren. Onbewust ben ik mij in het moederschap voor het eerst heel krachtig gaan neerpoten op aarde. Het is vanuit die oerkracht als moeder, dat ik de moed en kracht gevonden heb om mijn leven over alle levensdomeinen heen op de schop te nemen.
Het is juist in dit transformatieproces dat ik jullie wil meenemen met deze blog. Dus welkom, lieve, krachtige, zachte vrouw. Welkom in mijn ruimte. Welkom om ook hier jouw verhaal te delen
