Je hebt er wel zélf voor gekozen… Het is is een zin die ik vaak mag horen. Alsof elke beslissing die je neemt een opeenstapeling van schaamte en schuld wordt die je je leven lang meeneemt in je rugzak. Een steentje dat er bijkomt bij elke beslissing die je neemt, bij elke keuze die je maakt. Alsof het enigste wat we in dit leven kunnen doen het verzamelen is van die steentjes. Het verzamelen van alle schaamte, van alle schuld, van elke beslissing die we ooit genomen hebben en die tot “foute” of ongewenste resultaten geleid heeft, ons hele leven lang. Alsof we elke foute beslissing die we ooit maakten permanent mee hoeven te dragen in die rugzak met steentjes, elke dag opnieuw. Elke dag opnieuw geconfronteerd worden met dié keuzes die onze rugzak zwaarder gemaakt hebben.
Af en toe proberen we die steentjes dan te dumpen bij iemand anders. Maar dat wil niemand. We worden kwaad, we zijn gefrustreerd. We zijn kwaad omdat anderen kwaad zijn. Omdat wij onze last wél dragen en zij die van hun niet willen dragen. Omdat wij onze last al heel ons leven meedragen, wordt de ander geacht dit ook te willen doen, te moéten doen. We zijn kwaad als iemand die rugzak niet wil opnemen. We willen al onze stenen bij de ander gooien, want WIJ WILLEN ZE NIET DRAGEN. We zijn kwaad omdat we ze moéten dragen. We zijn kwaad op elkaar, we vervloeken elkaar en creëren stenen die we opnieuw naar elkaar gooien.
Wat als we allemaal zouden stilstaan? Nu. Vandaag.
En een echte keuze zouden maken? De keuze om niet langer te geloven in deze rugzak met stenen. De keuze om deze rugzak af te zetten en vrij door het leven te gaan. Wat als dit beeld, deze metafoor ook een keuze is? Wat als het maken van keuzes veel radicaler is dan wat je tot nu toe geloofd, gezien en ervaren hebt? Wat als elke beslissing in je leven een keuze is? Elke dag opnieuw. Wat als het een keuze is om ergens in te blijven hangen, of het juist los te laten? Wat als het een keuze is om in een bepaalde situatie te blijven, of ze te verlaten.
Wat gebeurt er dan? Wat gebeurt er als je al die keuzes aankijkt? Als je je rugzak op de grond zet en opent. Elk steentje één voor een aankijkt en loslaat. Wat doet dit met je? Wat als het niet de bedoeling was om die stenen mee te nemen? Wat als die stenen lessen zijn die losgelaten mogen worden wanneer we ze geleerd hebben? Wat als die stenen bedoeld waren als scheppende i.p.v. destructieve kracht?
Dat besef is heel zwaar. Het is een heel moeilijk pad. Want het betekent dat ík elke dag verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven. Anderen hebben geen stenen in mijn rugzak gestopt. En ik kies er voor, elk moment van elke dag, om verder te blijven lopen met die rugzak, met die stenen. Tot ik er voor kies om ze los te laten.
Dit is voor mij een grote verheldering geweest in mijn leven. Het is ook heel zwaar geweest, want vanaf dat moment was ik zelf verantwoordelijk voor mijn eigen leven, was ik zelf verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes. Het was ook niet langer mogelijk de schuld, de schaamte op anderen af te schuiven. Maar het mooie er aan is dat ik ook enkel verantwoordelijk ben voor mijn éigen leven. Enkel verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes en dat ik er elk moment van elke dag voor kan kiezen om het anders te doen.
Vanaf het moment je dit kan beginnen doen, hoe klein die stap ook is, zul je merken dat er veranderingen beginnen komen. Mensen zullen ook zeggen dat je veranderd bent. Mensen zullen zich anders beginnen te gedragen tegenover jou. Misschien zijn dit veranderingen die je had willen zien in de andere, of misschien kennen ze jou niet meer, merken ze dat ze hun stenen niet meer bij jou kunnen gooien en springt het contact daardoor af. En ook dat is dan oké, want dat betekent dat die persoon daar niet hoorde te zijn in je leven. Dat je er voor kiést om voor jezelf te kiezen en je eigen leven te leiden. Je eigen pad te bewandelen.
Dat er door die lichtheid, dat loslaten, ruimte komt voor nieuwe mensen. Voor nieuwe kruispunten, nieuwe paden, nieuwe kansen.
Waarvoor kies jij vandaag?